سفرنامه

سفرنامه‌نویسی یکی از سبک‌های ادبی است که در آن شخصی که به سرزمین‌های دیگر سفر کرده، دیده‌ها، شنیده‌ها، تجربیات، رخدادها و احساساتش را درباره آن سرزمین‌ها برای آگاه کردن دیگران در قالب کتابی می‌نویسد.

در دورهٔ قاجار، سهم زنان از سفر فقط سفرهای زیارتی بود و طبق اسناد، کمتر فرصتی پیش می‌آمد تا زنان قاجار کشورهای دیگر جهان را هم ببینند. در چنین پس‌زمینه‌ای، سفرنامه‌هایی که به دست زنان ایرانی آن دوره نوشته شده و به دست ما رسیده، اغلب به سفرنامه‌های زیارتی محدود می‌شود. تعداد زیادی از این سفرنامه‌ها به شکل نسخه‌های دست‌نویس در کتابخانهٔ ملی ایران و کتابخانه‌های دیگری در جهان نگهداری می‌شود. در دورهٔ معاصر، تعدادی از سفرنامه‌های زنان ویرایش شده و به چاپ رسیده و مقاله‌هایی هم راجع به سفرنامه‌های حج زنان نوشته شده است، هرچند به نظر می‌رسد تازه در آغاز راه بررسی تاریخ و جامعه و فرهنگ ایرانی از دریچهٔ نگاه زنان سفرنامه‌نویس ایستاده‌ایم. در مجموعهٔ ده‌جلدی سفرنامه‌های حج قاجاری، متن هشتاد سفرنامهٔ حج از مردان و زنان قاجاری به کوشش رسول جعفریان گردآوری شده و انتشارات علم منتشرش کرده است.[۱][۲] نشر اطراف هم دو سفرنامه منتشر کرده که به قلم زنان نوشته شده‌اند که با عنوان‌های «چادر کردیم رفتیم تماشا» و «سه روز به آخر دریا» منتشر شده‌اند. «چادر کردیم رفتیم تماشا» را «عالیه‌خانم شیرازی» همزمان با حکومت ناصرالدین‌شاه نوشته و «سه روز به آخر دریا» نامهٔ سفر حج خانمی است که نامش را نمی‌دانیم، اما می‌دانیم نوهٔ فتحعلی‌شاه و همسر حاکم طبس عمادالملک بوده است.